اگر رودخانه کارون - که به همت مسوولان رده ی بالا کشورمان ، در آب رسانی به زمین های کشاورزی و باغ های پسته استان ها ، کم کم دارد به نهر باریکی تبدیل می شود و آب بسیار گوارا و زلال اش که هم از اکسیژن و هیدروژن تشکیل شده و هم از املاح دیگر نظیر خاک و نمک و چند نقطه- نبود ، نمی دانستیم چه گونه این همه سمی ناهار ! و شام برگزار کنیم و کشاورزان نیز بیل های شان را بشکنند و هکذا مطبوعات ، صفحه های شان را رنگین کنند .

خوب شد که ما رودخانه کارون داریم . هر چند که این رودخانه دیگه مثل سابق نه تنها قابل کشتیرانی نیست ، که قایق موتوری نیز در آن به گل می نشیند و یا در آن گل کوب می شود !

البته ، از مسوولان وقت که ده پانزده سال پیش همت کردند و به فکر لایروبی یا گل روبی کارون افتادند ، یادم رفت تشکر مشکر کنم و حتا در موردی بی انصافی و از اقدام عاجل آن ها انتقاد کردم که از همین تریبون از مسوولان وقت استان به خاطر انتقاد غیر سازنده (!) عذر خواهی می کنم .

در آن سال ها ، نگارنده بچه گی کردم و تکنولوژی نوین و کم نظیر به کار گرفته شده ی آن ها را در گل روبی کارون ، زیر سوال بردم . در صورتی که هیچ کشوری ، حتا بورکینافاسو و اتیوپی و نیست در جهان ها ، چنین تکنولوژی پست مدرنی را ندارند و یا به عقل مسوولان شان نمی رسد که بخواهند به مرحله ی اجرا درآورند !!

البته تر این که ، انتقاد غیر اصولی ما برای مسوولان وقت ، مثل پر مرغ توی بالشت می ماند که بیرون آمده باشد و صورت آن ها را نوازش بدهد .

آخر، مگر می شود به اقدام اساسی و اصولی مسوولان وقت ، در لایروبی و گل روبی کارون ، آن هم با استفاده از یک دستگاه بیل مکانیکی و چند تا بیل و کلنگ و گونی و گاری یا فرغون ، ایراد گرفت ؟!!

تمامی دنیا ، به ویژه کشورهای باصطلاح پیش رفته - که چشم طمع به گل های داخل رودخانه ی کارون دوخته بودند تا با بردن به کشورهای شان ، از این خاک برای کشاورزی و باغبانی استفاده کنند – از تکنولوژی پست مدرن مسوولان وقت ما در گل روبی کارون ، انگشت به دماغ ، ببخشید ، انگشت به دهان شده بودند ، اما یکی مثل نگارنده ، بدون توجه به مات و متحیر شدن خارجی ها و بدون نگاه به انگشت در داخل دهان شان ، شروع می کند به انتقاد های الکی !

اصلن ، برای این که خارجی ها گل های روبیده یا جمع آوری شده در گونی ها را چپ چپ نگاه نکنند ، مسوولان وقت آن ها را برای ساحل سازی در حاشیه ی شرقی کنار رودخانه ریختند تا بتوانند جاده ای ایجاد کنند .

اما نمی دانم که چه طور شد که یک مرتبه و یا دو مرتبه ، این طور شد !

بر اثر وزش باد و ریزش باران ، گل های روبیده شده از داخل رودخانه که در حاشیه ی شرق کارون ریخته شده بودند ، دوباره روبیده شدند و رفتند داخل رودخانه و ساحل ایجاد شده غیب شد ! یعنی نه خانی آمد و نه خانی رفت !

در آن هنگام نگارنده - که گفتم بچگی کرد - یادداشتی در هفته نامه ی "گزارش هفته" نوشت و منتشر کرد .

در این یادداشت آمده بود :   ساحل گم گشته باز آید به کارون غم مخور/جاده ی سیل برده آرد گنج قارون غم مخور

با چاپ این تک بیت شعر و نیز یادداشتی در همین مورد ، مسوولان وقت ناراحت شدند و دنبال ما می گشتند تا حالمان را بگیرند اما نیافتند و توانستیم به سلامت از ساحل این ماجرا در برویم .

حالا بعد از این ماجرا ، آمده ایم تا تلافی کنیم .

از آن جا که در کشور " بویه یو " که سریال آن - "افسانه جومونگ" – شب های سه شنبه در حال پخش است و این کشور نیز با کمبود نمک دست به گریبان است ، پیش نهاد می کنم که شاهزاده جومونگ به شهرستان اهواز سفر کند و قرارداد گرفتن نمک از آب کارون را با مسوولان ما ببندد تا هم مشکل بی نمکی کشور بویو و هم مشکل پرنمکی آب شرب ما حل شود !

البته ، این "لک لیوه" ، همکار ما می گوید : "پس مساله گل و لایی که تمام کارون را در خود احاطه کرده و عمق آن را گرفته است چه طور می شود ؟ ما ماهی یک بار باید فیلتر نخست دستگاه تصفیه کننده ی آب را تعویض کنیم ، چرا که گل و لای تمام سطح آن را می گیرد."

خاطر مسوولان خیلی خدمتگزار و عزیز نشان کنم که اصلاً گوش به حرف های صد تا یه غاز و بوقلمون این همکار لک لیوه ی ما نکنند و مثل گذشته کار خودشان را بکنند.

فقط از آن ها تقاضا دارم که زمینه های سفر شاهزاده جومونگ را به کلان روستای اهواز فراهم کنند تا لااقل با صدور نمک به خارج از کشور، هم آمار صادرات غیر نفتی مان افزایش یابد و هم درآمد آن به جای نفت ، سر سفره های مان قرار گیرد !